Hikayeler hem kendimizle, hem diğer insanlarla iletişim kurmamızın en etkili yöntemlerinden biri. Bazen yazdığımız, anlattığımız kendi hikayemiz olur, bazen de okuduğumuz, dinlediğimiz bir hikaye yaşamımızı ve davranışlarımızı sorgulatarak hayatımıza yön verir, değer katar…
Onlarla bazen duygularımızı aktarır, bazen ne hissettiğimizi, kendi gerçeğimizi buluruz. Bazen bildiğimiz bir hikaye yaşadığımız olaylarla ilgili farklı dersler verir bizlere…
Bu hikayelerden biridir çivi hikayesi…Hırçın ancak yaptıkları sonrasında hemen pişmanlık duyan bir çocuğun hikayesi…Hiddetli davranışları sonrası pişmanlığını gören babası bir gün çocuğuna bir torba çivi verir ve ne zaman sinirlenip, hırçınlık yapar ise, bu çivilerden birini arka bahçedelerindeki çitlere çakmasını söyler.
Çocuk ilk gün otuz yedi çivi çakar. Sonraki günlerde çakılan çivi sayısı gitgide azalır. Öfkesine hâkim olmanın, arka bahçeye gidip çivi çakmaktan daha kolay olduğunu zamanla anlar.
Babasına giderek, durumu sevinç içerisinde haber verir. Babası ise bu defa öfkesine hâkim olduğu her gün için çivilerden bir tanesini çitlerden sökmesini ister oğlundan. Günler, haftalar geçer ve sonunda çocuk babasına tüm çivilerin söküldüğü haberini verir.
Bunun üzerine babası çok iyi iş çıkardığını söyleyerek, oğlunu çitlerin yanına götürür ve eliyle çitlerdeki delikleri gösterir.
“Şu çitlerdeki delikleri görüyor musun, işte o çitler bir daha asla aynı olmayacaklar” diye ekler.
“Öfkelendiğin ve yanlış davranışlar sergilediğin zaman insanların kalplerinde de bu çitlerde gördüğün gibi delikler açmış olursun. Özür dilesen de, o yaranın izi orada kalır. Bu nedenle kırıcı hareketler sergilemektense, özür dilemek zorunda kalacağın hareketlerden kaçınmak en güzelidir.”
Anlatılan hikayelerde kendi gerçekliğimizi buluruz, bazen içinde kaybolur, bazen yeniden hayat buluruz !
mavi lotus 