Virüs değil iyilik bulaştır!

Kalplerin şifası sevgi ile buluşmaktır.

Osman Hamdi bey

Dün akşam dehşet bir yağmur vardı. Kelimenin tam anlamıyla sırılsıklam ıslandım. Aslına bakarsanız, yağmur saatine bakmıştım hava durumundan, tam o saatte yola çıktım. Motosiklet kaskının camını biraz araladım giderken. Yağmur görüş açısını bozar, üstüne bir de sıcak nefesinizin buğusu eklenince tamamen kör olursunuz.

Yağmurda motosiklet kullanmak bu açıdan yarı kör yarı sağır yapar insanı. İki kat tehlikelidir. Arabaları kullananlar da aynı durumdadır bu da tehlikeyi bir kat daha arttırır.

Yol çok kalabalık değildi ama gene de o tehlikeyi her zaman hissederim içimde. İlk uzun motosiklet turumdan dönerken hissetmiştim bu duyguyu. Yaşam ile ölüm arasında bir çizgide gittiğimi. Her an kayıp düşebileceğimi. Bir o kadar dikkatli olmam gerektiğini ve tehlikenin verdiği hazzı.

Istanbul 2. Köprüsünden Anadolu tarafından giriyordum. Üzerim Istanbul çamuru denen, aslında yağ ve çamur karışımı ile kaplanmıştı. Bir haftalık, Trakya’yı ve sonra da Sakarya’yı içine alan bir motosiklet turuydu. Bundan tam 27 yıl önce çıkmışım. O zaman 20 yaşında olan motosikletim bir kez bozulmuş ama beni yolda bırakmamıştı. Acemiydim, ama Rafet ustanın gözetiminde Levent Sanayisinde tam 2 aydır neredeyse her gün talim yapmıştım. Sonunda sevgili dostum Rafet Usta artık trafiğe çıkabilirsin demiş ve kendi motorumun anahtarlarını vermişti. Ben de ilk uzun motorsiklet turumu planlamış ve hemen yola koyulmuştum.

***

Epey bir maceranın sonunda işte İstanbul’a yağmurlu bir günde giriyordum. Tuzla’dan itibaren trafik ve yağmur başlamıştı. E-5 ya da TEM karayolunda motosiklet kullanmak köpek balıkları ile dolu bir havuzda yüzmek gibidir. Her an bir köpek balığının kolunuzu bacağınızı kapacağı hissine kapılırsınız.

Sonunda köprünün ayakları görünmüştü. Dünyanın en muhteşem kolyesi, boğaz göründü ardından. Boşuna bu şehre dünyanın başkenti demiyorlar. Neo-Roma. Her hali ayrı güzel. Sert bir rüzgar esiyor karadeniz tarafından ve motoru yatırıyor. Ama o haliyle bile gözümü alamıyorum boğazı izlemekten. Sonra Levent üzerinden Şişli, Otopark ve her tarafı dökülmekte olan evimdeyim. Bomonti’de bir çatı katı. Eski ayna ve eski musluklar, belki 30 yaşında her şey. Ama ben seviyorum evimi. Kenarları kahverengileşmiş aynada kendime bakıyorum.

Yüzümde egzoz dumanı ve İstanbul çamuru sebebiyle neredeyse beyaz yer kalmamış. Siyah is ve çamurun arasından gözlerimi görüyorum. Pırıl pırıl. Mutlu ve aydınlık.

Ölümle yaşam arasında çizgide bulunmanın verdiği heyecan. Bağımlısı olduğum adrenalin bütün damarlarımda. Yağmurdan sırılsıklam olmuş yorgun bedenim, bir bu kadar daha tur yapacak güçte. Yenilenmişim.

Aynada tekrar bakıyorum kendime, “bugün son günüm olabilirdi” diye düşünüyorum. Aslında motosikletle yağmurlu bir trafik macerası olsa da olmasa da bir gün son günümüz olacak. Bunu bir kez daha anlıyorum. Hayatımı bu şekilde yaşamaya karar veriyorum, 24 yaşın heyecanıyla.

***

Her günü sanki son günümmüş gibi yaşıyorum. Biliyorum. Bir gün gerçek olacak. Aradan tam 27 yıl geçmiş. Bu hafta doğum günüm. Gerçekten ölümle defalarca burun buruna geldim. Bazen yaptığım iş sebebiyle, bazen macera ruhum sebebiyle. Yaşla birlikte sağlık sorunları da başlıyor elbette. Bu kaçınılmaz. Ama her günümü son günüm gibi yaşadım. Keşke yaşasaydım dediğim bir şey yok. Güzel bir yaşamdı. Zorlukları ve acılarıyla. Mutluluklar, başarılar, başarısızlıklar, zirve ve dip, zenginlik ve fakirlik. Çoğunu gördüm. Mevkinin oluşturduğu kalabalıkları ve mevkinizi kaybettiğinizde yaşadığınız boşluğu. İnsanların riyakarlığını ve gerçek dostların sadakat dolu sevgisini. Hepsi için minnettarım. Bu yüzden geride bıraktığım bir pişmanlığım yok, sadece gereğinden fazla değer verdiğimi düşündüğüm insanların yarattığı hayal kırıklığı hariç. Bunun için de minnettarım. İnsanoğluna olan saf inancımı kaybetmeme ve sonra buna rağmen geri kazanmama yardımcı oldular.

Ab-ı Hayat

… Yağmur küçük motosikleti ve bedenimi ıslatıyor. Yollar içinde küçük denizler var onlara giriyorum. Daha çok ıslanıyorum. Suyun temizleyemeyeceği hiç bir şey yoktur. Araplar, ab-ı hayat derler. Hayat suyu. Su yaşamın kaynağıdır. Bedenimizin çoğunluğu sudan ibarettir, bütün diğer organizmalar gibi.

Su önce kaskımdan boynuma oradan yağmurluğun içine doğru akıyor. Onun serin kayışı ile ruhum da yıkanıyor. Daha saf daha temiz hissediyorum kendimi.

İlk turumdaki korku ve heyecan gene var. Binlerce kilometrelik tecrübeye rağmen hep aynı tehlike duygusu, aynı korku, aynı heyecan ve aynı zevk. Bu hiç değişmedi. Bugün son günüm olabilir.

Otoparka ulaşıyorum. Motosikleti ayaklarının üstüne alıyorum. Üzerimde 24 yaşımın diriliği var aradan geçen 27 yıla rağmen. Telefonumu çıkartıyorum.

Şükran Ercan

Şükran Ercan’ın mesajını görüyorum. 2008 yılında Kocatepe Üniversitesi’nin sürekli eğitim merkezini birlikte kurmuştuk. Ben kurucu müdür olarak atanmıştım. Kader beni üç harika insanla bir araya getirdi. Ülkü Küçükkurt, Murad Tiryakioğlu ve Şükran Ercan. Üçü de birbirinden harika, hesapsız, çıkarsız insanlardı. Harika projeler yaptık. Geleneksel sanatlarla ilgili kurslar, sergiler..

Gezgin kitap Şükran Ercan’ın projesiydi. Bağış kitap topluyorduk. Bağışlayanlar okudukları kitap ile ilgili ne hissettiklerini kitabın herhangi bir yerine yazıyorlardı. Üstüne biz bir not ekliyorduk. Lütfen bu kitabı okuduktan sonra kalabalık bir yere bırakın, mümkünse duygularınızı yazın diye. Kitap gezmeye başlıyordu. Bazen Samsun’dan bir mektup alıyorduk, bazen Almanya’dan. Kitap bir yolculuğa çıkıyor ve yol boyunca okumayı seven dostlar ediniyordu. Şükran, her bir mektupta heyecanla haber veriyordu. “.. Kitabımız Samsun’da görülmüş ve okuyan kişi teşekkür ediyor. Okuduktan sonra kalabalık bir parkta bankın üzerine bırakmış..” Hepimiz heyecanlanıyorduk. Sanki çocuklarımızın başından geçen bir macerayı ve onların başarılarını gururla seyrediyor gibi.

İyilik Bulaşıcıdır

Şükran, “Hocam merhaba nasılsınız.? Yazılarınız harika yüreğinize sağlık ben hala enerjisel olarak sizinle çalıştığımıza inanıyorum, siz benim kalbi çok güzel müdürümsünüz her zaman… Bu yüzden evden size bir fikir vermek istiyorum bunu en güzel sizin kaleme alacağınıza inanıyorum.

VİRÜS DEĞiL İYİLİK BULAŞTIR başlıklı bir yazı yazar mısınız lütfen? Hepimizin birilerine iyilik bulaştırmamız o kadar kolay ki. Komşunun bir eksiğini tamamlamak, sokak canlarını (sokak hayvanlarını demek istiyor) doyurmak, maddi manevi gönüllere dokunmak ama bunu nazikçe yapmak, küstüğü biriyle barışmak, bir hal hatır sormak, özür dilemek, önce yakınlarından başlayarak iyiliği ve sevgiyi tüm insanlığa ve evrene yaymak bu liste böyle uzar gider..

Yeter ki isteyelim henüz vakit varken yapabiliriz.

Iyi insanlar iyi ki varlar.” diye yazmış…

Portakal Çiçeği

Yağmur toprağa sinmiş ne güzel kokuyor. Bahar bütün azametiyle patlıyor. Betona teslim olmuş yaşadığım şehre rağmen doğa ana beton yığınlarının arasından kendine çatlaklar bulmuş ve fışkırmış.

Taze çimen kokusu arasından çiçek kokuları da seçiliyor. Nisan, ah nisan!

Aslında Roma takvimi 1 Mart’ı yılbaşı kabul eder. Mart ayı ile başlar yeni yıl. Yani baharla.

Gençlik yıllarımın geçtiği Antalya’da, nisan ayı boyunca bir polen bulutu içinde yüzersiniz. Eskiden şehrin güneyi olan Işıklar, Zerdalilik tarafı portakal bahçeleri ile doluydu (betona teslim olmadan önce). Her gün tam 15.15 de bir meltem eser denizden. O meltem ile bütün şehir portakal ağaçlarından gelen polenlerle dolar.

Bir parfüm şişesinin içine düşmüş gibi olursunuz. Biraz sarhoş. Belki henüz tanışmadığınız sevgilinizi düşünürsünüz. Bir çeşit aşk sarhoşluğu. Çiçek tozları denize dökülür. Ve ben hep yazın dışındaki günlerde denize girmeyi severim.

Spor il müdürlüğünün açık havuzunda sadece yazın yaptığımız su topu antrenmanları yüzünden belki. Havuzun sıcaklığı 35 dereceyi bulurdu. Biraz soğumuş bir çorba gibi ve siz suyun içinde terlersiniz o sert antrenmanlar sırasında. Belki bu yüzden, belki akdenizi kışın daha çok sevdiğimden kış boyunca denize girmeyi adet edinmişimdir. Akdeniz en sıcak hali ekim gibidir en soğuk halide mart sonu nisan başı.

10 dereceye kadar düşer deniz. Her tarafında polenler. Portakal çiçeği dolu bir büyük mavi havuz. Polenler o kadar çoktur ki bazen kıyının rengi değişir.

O soğuk hali, Akdeniz’in en temiz halidir. Bu sebeple denizden çıkınca yıkanmazdım. Polen kokuları ile Akdeniz’i tenimde taşırdım. Soğuktan, tenimin üzeri yanardı. Sanki cildimden sağlık ve mutluluk fışkırıyor gibi. Biraz da delirtir bu duygu ve bu koku.

Su hayattır.

Virüs değil İyilik Bulaştıralım!

Şükran, 47. Kromozoma sahip biri.

47. Kromozom sevgi kromozomu.

Koşulsuz sevgi. Nefret yok. Kıskançlık yok.

Makam_ı safiye. Saflık ve temizlik makamı.

Belki bütün okyanusların ve bütün yağmurların ruhlarımızı yıkadığında oluşacak bir saflık.

Bir kamil insan olma hali.

Olgun insan.

Kapitalizmin, komplo teorilerinin insanları birbirinin rakibi ve düşmanı yaptığı kimsenin kimseye güvenmediği günümüzde, başkalarının iyiliğini düşünen insanlar var.

Mütevazi bir sessizlik ve ağırbaşlılıkla iyilik yapar bu insanlar. Herkesin vazgeçtiği ve umutlarını kaybettikleri anlarda birden ortaya çıkarlar.

Bir güneş gibi parlarlar.

Bu sabah Mim Kemal Öke‘nin bir röportajını dinledim. Kızı Nazlı’yı tanımlarken bunu söylüyor. Down Sendromlu Nazlı. Yani bir fazla kromozomu var. Bu kromozom için aşk kromozomu diyor, Makam-ı Safiye diyor onun makamına. Koşulsuz sevgi var, nefret yok, kıskançlık yok. Biz de eksik olan bir kromozom diyor bu 47. kromozoma. Önceleri kabul etmemiş kızını. Dışlamış. Kaçmış

Sonra Nazlı’yı tanımış. Ona bakarken, Yaralı Ceylanlar’ı kurmuş. Engellilere yardım eden bir kuruluş “Yaralı Ceylanlar”..

Sonra Nazlı onu yani Türkiye’nin en genç profesörünü eğitmiş, bütün çocukluğu acılar içinde Geçen diplomat, yazar, felsefeci, gazeteci Mim Kemal Öke’yi iyileştirmiş sevgisiyle.

İşte Şükran gibi 46 kromozoma sahip olsada bu duygulara sahip kişiler de var.

İyi ki varlar.

Toplumun gözünde enayi, geri zekalı yada saf görülmelerine rağmen onlar iyi olmaya devam edecekler.

Her zaman.

Peki siz bu saflığa yakın mısınız?

İnsanoğluna ait bütün inançlarınızı kaybetmenize rağmen iyilik yapmaya hazır mısınız?

Size kötülük yapanlara bile.

Yaralı ceylanların, yaralarına merhem sürecek misiniz? Hiç üstünüze vazife olmadığı halde.

Yaralı ceylanların aslında bizler olduğumuzu anlayabilecek misiniz?

İyileştirirken iyileştiğimizi…

Yağmur olmuş gözyaşlarınıza,

Okyanuslar kadar derin hayal kırıklıklarınıza rağmen,