Zerafet

Paulo Coelho
Zarafete ulaşmanın tek yolu, lüzumsuz ve abartılı unsurlardan kurtulmaktır, sadeliğin yoğun güzelliğini ancak böyle keşfedebiliriz. İnsan ne kadar sade ve ölçülü davranırsa başkalarına da o kadar güzel görünür…
Kar, tek bir renge sahip olduğu için güzeldir.
Deniz, dümdüz bir yüzeye benzedği için güzeldir.
Çöl, kum ve kayalıklardan oluşan bir tarlaya benzediği için güzeldir.
Ne kadar derin, mükemmel ve kendi özelliklerinin farkında olduklarını ancak onlara yaklaştığımızda farkederiz
Hayatın en sade unsurları, aynı zamanda da en olağanüstü unsurlardır. Bırakın ortaya çıksınlar.
Kırdaki zambaklara bakın; ne kumaş dokur ne de iplik eğirirler. Oysa Hazreti Süleyman bile bütün ihtişamına rağmen, giyimiyle onlar kadar göz alamamıştır.

Gönül, sadeliğe yaklaştıkça insan, yasak tanımadan ve korkmadan sevebilir hale gelir. Korkusuzca sevdikçe hareketleri de en ufak ayrıntısına kadar zarafet kazanır.
Zarafet, zevk meselesi değildir. Her kültür güzelliğe başka bir açıdan bakar ve bu açı çoğunlukla kendi açımızdan tamamen farklıdır.
Yine de her kabilede ve her toplumda zarafeti gösteren değerler mevcuttur: misafirperverlik, saygı, terbiye kurallarına itaat etmek…
Kibir, nefret ve hınç doğurur. Zarafet ise saygı ve Sevgi uyandırır.
Kibir başkalarını aşağılamamıza yol açar. Zarafet ise bize ışığa doğru yürümeyi öğretir.
Kibir, sözcükleri bulandırır; çünkü zekanın yalnızca seçilmiş birkaç kişiye mahsus olduğunu düşünür. Zarafet ise karmaşık düşünceleri, herkesin anlayacağı hale getirir.

Her insan, zarif adımlarla yürür ve seçtiği yolda ilerlerken etrafına ışık saçar.
Adımları sağlam, bakışları şaşmaz, hareketleri hoştur.
Zarafet tarafından korunduğu için en zor anlarında bile hasımları, zayıf düştüğünü fark etmez.
Zarafet hoş karşılanır ve hayranlık uyandırır; çünkü bunu başarmak için herhangi bir çaba göstermez.
Önceleri hayal etmenin bile mümkün olmadığı şeylere vücut veren tek şey Sevgi’dir.
Ve bu vücut ancak zarafet sayesinde görünür hale gelir