İki genç bir reklâm üzerinde çalışıyorlardı. Hedef kitle yaşlılardı. Yaşlıların hayatını her yönüyle incelemişlerdi. Ancak yine de bir şeyler eksik kalıyordu. Tam olarak özne olamıyor, ona sadece dışardan bakabiliyorlardı.
” İnsan onu yeniden nasıl yaratabileceğini anlamak için kendisini çevresine kaptırmalı ve doğayı ya da anlamaya çalıştığı konusunu dikkatle incelemelidir. ” der bir sözünde Paul Cézanne.
Onların özne olarak yaşlı olmaları gerekiyordu. O duyguyu yaşamaları, yapılan muameleyi hissetmeleri gerekiyordu.
İkisi de bir tiyatro kostümcüsüne gitti. Gri peruklar, protez dişler takıldı. Yüzleri yaşlandırıldı. Baston ve uygun giysiler giydiler. Fiziksel olarak her şey tamamdı. Sıra yaşayacakları duyguya gelmişti. Halk arasına karıştılar, sokak ve dükkânlarda dolaşmaya başladılar. Maruz kaldıkları muamele şaşkınlık vericiydi. Düşündüklerinden çok farklıydı. İnsanlar, onları dinlemiyorlar, geçiştiriyorlar, üstünlük taslıyorlar, kaba davranıyorlardı.
Çekecekleri reklâm filmi sayesinde bir anda gözlerinde her şey değişmiş, yaşlı olmanın nasıl bir his olduğunu hissetmişlerdi.
Bu gerçek hayatta da böyleydi. Yaptığımız işe, insana, çevreye dışardan bakıyor ve onunla aramıza mesafe koyuyorduk. Kopuk ve analitik düşünüyorduk.
Halbuki karşımızdaki ne ise ona dönüşmeli, onu yaşamalıydık. Özne, bir fincansa fincan olmalıydık. Ele alınmanın, içimize kaynar su dökülmesinin, kahve kokmanın, bulaşık makinesine konmanın ya da ovalanarak yıkanmanın, çizilmenin ne demek olduğunu hissetmeli, öznenin kendisi olmalıydık…
Platon’un dediği gibi bilgelik ve huzur kapılarını açan tek doğru davranışın ” bilinçli yaşanılan bir gençlik ve orta yaşlılık” olduğunun bilincine varıp, yaşlandıkça zamanın süzgecinden geçen yaşamımızın özü kristalize yeteneklerimizle başarılara imza atmalıydık ve yaşlılığın engin bilgi ve tecrübeden ibaret olduğunun farkına varmalıydık.
mavi lotus 