Herkes ünlü sihirbaz Harry Houdini’nin adını duymuştur. Yanına hiçbir gereç almadan, yalnızca giysileriyle girdiği herhangi bir cezaevinden bir saatten önce kurtulacağını iddia eder ve bununla övünürdü.
İngiliz Adaları’ndaki küçük bir kasaba, Houdini’yi davet etti. Houdini kasabanın yeni cezaevine geldiğinde, cezaevindeki bir hücreye yerleştirildi. Heyecan doruktaydı. Kapılar kapandığında hiç kimse onun o hücreden çıkabileceğine inanmıyordu.
Houdini’nin kemerinde yirmibeş santimlik bir çelik parçası vardı ve tüm kilitleri onunla açardı. Otuzuncu dakikanın sonunda, yüzündeki kendine güven ifadesi yok olmuştu. Bir saat dolduğunda artık ter dökmeye başlamıştı. İkinci saatin sonunda kapının üzerine yığıldı ve kapı o anda kendiliğinden açıldı. Kapıyı kilitlememişlerdi. Kapı yalnızca Houdini’nin kafasında kilitliydi. Biraz itse açılacaktı kapı; ama kapının kilitli olduğunu düşündüğü için bunu denemedi bile…
Şans kapıları da aynen böyledir. Kilitli olduklarını düşünüp, açmayı denemeyiz bile… Fakat kimi zaman yapmanız gereken tek şey, şöyle hafifçe dokunuvermektir kapıya…
Karşımıza öyle kapılar çıkıyor ki kimi zaman dünyanın koşuşturmacasından bu kapıların kilitli mi yoksa açık mı olduğuna bakmak aklımızdan bile geçmiyor. Biraz daha dikkate ve kendimize ayırabileceğimiz biraz daha zamana gereksinimimiz var…•
mavi lotus 