Kültür

Geleneklerimiz, geçmişten gelen, şimdide yorumlanan ve geleceğe taşınan izlerimizdir.
Gelen izler, yorumlanmayı bekleyen izlerdir.
Toplum, şimdiyle, geleceği ile köklerinden beslenerek var olur.
Bir ağaçtır kültür, kökünden beslenir, göğe uzanan dallarıyla çiçek açar, gövdesi ile geçmişten geleceğe uzanan köprü olur. Kök, yaşanmıştadır . Zaman geçtikçe yaşanmışlar büyümekte, kökler daha derinlere inmektedir.

Yaşanmakta olanın içindeyiz her zaman. Ağacın gövdesinde. Yaşanmıştan bir ders, yaşanacak olana bir tecrübe…

Yol gösterici izler, derinliklerimizdeki köklere aittir. Yaşadığımız coğrafyada, müzelerde, arkeolojik kazılarda, arşivlerde, törelerimizde yaşama alışkanlıklarımızda, giyim kuşam, yeme içme adetlerimizde, dokumalarımızda, danslarımızda, türkü ve şarkılarımızda, destanlarımızda, masallarmızda, oyunlarımızda, inançlarımızda, yazıtlarda tüm yaşanmışın izlerini bulabiliriz. Herbirimiz bir iz, her bir iz de hayatımızın yapı taşı olan tuğlalarımızdır. Bütün kâinat bir izdir, ipucudur, bir işarettir aslında. Sadece bu izleri doğru okumak gerekir.
Dil, bir izdir yaşanmışı, yaşanmakta olanı, yaşanacağı, zamanı ve hayatı taşıyan.

Konfüçyüs, “sözcüklerin gücünü anlamadan, insanların gücünü anlayamazsınız” demiştir. Dil hem sağlıklı bir birey, hem de sağlıklı toplum iletişiminde çok çok önemlidir. Yokluğu genelde iletişimsizlik ve kaos, ortak dil ise birlik, beraberlik ve düzen getirir. Ancak kimi olaylar, dilin sınırlarının sınırsızlığını ya da sınırsızlığının sınırlarını bize gösterirken sert bir duvara çarparız.

Aynı dili konuşanların iletişimsizliğine tanık oluruz.
Bir olamayan, birbirlerinin sessiz çığlıklarını duyamayan, ötekini anlamayan…

Bazen de ortak dili olmayanların bir bakışla bile birbirlerinin kalbini okumasına…