TAM TEÇHİZATLI KOŞU

Sene 1985. Sıcak ağustos ayında askerliğimi yapmak üzere yedek subay okulundayım. Yedek subay okulunun başında ” Matkap ” lakaplı spor delisi bir komutanımız vardı. Kendisi bölük komutanlarına bir hedef vermişti. Bölükler beş kilometreyi tam teçhizatlı olarak otuz dakikanın altında koşacaktı. Tam teçhizatlı demek, askeri kıyafetler üstünde, ayakta postal, elde tüfek, belde şarjörler, matara ve kasatura dahildi.

Hazırlanmak için üç hafta süremiz vardı. Bölüğün beş kilometreyi otuz dakikanın altında koşması, son askerin otuz dakikanın altında bitiş çizgisini geçmesi demekti. Eğer bir kişi bile geride kalsa hep beraber başarısız olmuş sayılacaktık.
Bölük komutanı tüm bölüğe parkuru otuz dakikanın altında bitiremezlerse ” hafta sonu çarşı iznini unutun” dedi. Askerlerin moral ve motivasyonu için en büyük felâket çarşı iznine çıkamamaktı.

O gün geldi çattı. Koşmaya başladık. Koştukça bölükte kopmalar başlıyor, bazı arkadaşlar geride kalıyorlardı. Durumu görünce koştuğum yerden ayrılıp, geride kalanlara doğru yanaştım. Arkadaşımın tüfeğini elinden alıp kendi boynuma astım. Aynı anda iki tüfeği taşırken, onu gayrete getirmek için de kendisiyle konuşuyordum. Bunu gören birkaç arkadaş aynı şeyi yapmaya başladılar. Bu şekilde tempoyu hafif hafif artırıyorduk. Bölük de bize uyarak arkadan yetişmeye çalışıyordu. Hızlanıyor ve en önemlisi birlikte koşuyorduk. Sonunda beş kilometreyi 27 dakikanın biraz üstünde bir sürede bitirdik.

Bunu size niye mi anlatıyorum arkadaşlar ?

O gün tek başıma koşsam belki yirmi üç dakika gibi bir sürede parkuru bitirirdim. Ama bana hiçbir şey kazandırmazdı. Tüm bölükle birlikte hafta sonu içeride kapalı kalır, en iyi ben koştum diye arkadaşlarıma hava atıp, egomu tatmin ederdim.

Ama o gün onlara destek vererek, hep birlikte takım olarak kazandık. Birbirimize destek olmanın gücünden yararlanıp hedefimize koştuk.

Sizlerden de beklediğim, gerektiğinde destek amaçlı arkadaşlarınızın tüfeğini taşımanız ve bölümünüzü başarıya ulaştırmanızdır.

Oğuz Çineli